สายลมกับทุ่งหญ้า เป็นหนังสือที่ทำให้มีความรู้สึกที่หลากหลาย อบอุ่น อ้างว้าง สนุกสนาน สดชื่น หดหู่ใจ เปลี่ยนแปลงไปตามกาล เรื่องราวของกายกับตาคำ บ่งบอกการดำเนินไปตามวิถีของคน บอกเล่าถึงความผูกพันของ 2 คนสองวัย ปลดปล่อยความรู้สึกนึกคิดและให้มีจินตนาการในกรให้ชีวิตอย่างมีค่าให้เดินอยู่ในช่วงเวลาที่ไม่มีคัยหยุดมันได้ สายลมที่พัดผ่านในฤดูต่างๆบอกการดำรงชีวิตของคนอีสาน ในฤดูแห้งแล้งไม่มีข้าวกิน มันหดหู่ใจยิ่งนัก ขาดแครนความเป็นอยู่ต้องดิ้นรนให้ชีวิตได้อยู่รอดทั้งคนและสัตว์มีการพรัดพรากจากคนที่รัก เป็นฤดูที่ดูโหดร้ายมาก แต่เป็นการสร้างความอดทนได้ฝึกการเตรียมกับมัน เหมือนเป็นอุปสรรค์ที่ผ่านเข้ามา แล้วเป็นประสบการณ์ที่ดีสอนให้เรียนรู้ ให้ยอมรับมัน ตาคำสอนให้กายเรียนรู้การใช้ชีวิตได้อยู่รอดตามวิถีฝึกการใช้ชีวิตกับธรรมชาติตามกาลเวลาที่ผันเปลี่ยนจากเด็กตัวเล็กที่อยู่กับตา เข้าโรงเรียนเจอกับสิ่งใหม่ที่ต้องปรับเปลี่ยนให้ไปถึงจุดหมาย เหมือนนิทานของคำเรื่องเด็กชายจะไปเก็บดาว ความมุ่งมั่นที่จะไปเก็บดาว อย่างไม่ย่อท้อตามความฝัน การเป็นผู้ครอบครองถึงไม่ได้เป็นเจ้าของ เป็นเพียงแค่อาศัยเหมือนเราอาศัยอยู่บนแผ่นดินแต่ปัจจุบันทุกคนต้องการครอบครองแผ่นดินโดยไม่คิดว่าเราอยู่บนแผ่นดินเพียงแค่อาศัยเท่านั้น แผ่นดินในเมืองใหญ่ดูเหมือนจะสวยแต่มีแต่ความวุ่นวาย การออกจากความอบอุ่นจากคนเป็นที่รักมันอ้าวว้างสุดจะบรรยาย แต่เราต้องไปหาจุดเป้าหมาย ถ้าเราเดินอยู่บนวิถีทางที่ดีมันจะนำเราไปสู่ที่ที่ดีแน่นอน สุดท้ายเศร้าที่สุดอดที่จะน้ำตาไหลไม่ได้คือการ การพลัดพลากและวันอำลา เราไม่อาจรั้งสิ่งใดไว้ได้หรอก เราได้แต่รักขณะที่ยังรักได้เท่านั้น บางสิ่งที่เรามองเห็นไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นเสมอไปเปรียบดังงูเขียวกินตับตุ๊กแก